Rezerwat leśny „Baniska” powierzchnia 19,02 ha poło­żony w górnej części doliny Baniska, w źródliskowym leju północne­go skłonu Radziejowej, na wysokości 775-1035 m n.p.m. Drzewostan, przeważnie 90-150-letni, złożony jest z buka, jodły i świerka. Naj­starsze drzewa osiągają 200 lat. W rezerwacie występuje wiele powałów i wykrotów. Buczyna karpacka wykazuje duże lokalne zróżnicowa­nie na facje i rozwija się głównie w ekspozycji północnej. Charak­terystycznym rysem rezerwatu jest występowanie zbiorowiska kwaś­nej buczyny, pięknie rozwiniętej na stoku o ekspozycji zachodniej. W jej runie dominuje trzcinnik leśny. W miarę przesuwania się ku górnej części stoku spotykamy coraz częściej kosmatki – olbrzymią i gajową oraz podbiałek alpejski. Na nielicznych skałkach rośnie paprotka zwyczajna, widłak goździsty, zanokcica skalna i kozłek trójlistkowy. Bogato rozwijają się zbiorowiska epifitycznych msza­ków, wśród których spotykamy kilka gatunków rosnących w Kar­patach na nielicznych stanowiskach. Rezerwat „Baniska” jest też doskonałym obiektem dydaktycz­nym wykazującym typową faunę dolnoreglowych lasów Beskidu Sądeckiego. Do chwili obecnej zachowały się tu największe krajo­we drapieżniki. Bytuje tu wilk, w dzikich ostępach mają swoje re­wiry ryś i żbik. Przy odrobinie szczęścia możemy spotkać kunę leś­ną, zwinną łasiczkę czy gronostaja. Dobrze zachowały się w tym uro­czysku również i drapieżne ptaki. Dziuple prastarych drzew oku­pują puchacze, spotkać można również puszczyka. Znacznie rzad­sza jest sowa uralska, a z dziennych drapieżnych – myszołów. Bogate i bujne runo rezerwatu przywabia stada jeleni, duża zaś ilość bulw, kłączy i nasion buka przyciąga watahy dzików. Ślady ich buchtowania można często obserwować na niewielkich słonecznych polankach. Spośród gryzoni spotyka się tu ciemno ubarwione wie­wiórki. Wiosną rezerwat urzeka bogactwem gatunków ptaków. Zoba­czyć tu możemy dzięcioła czarnego, pośród drzew odzywa się często dzięcioł trójpalczasty. Tutaj też ma swoje rewiry jarząbek, w wyż­szych partiach rezerwatu żeruje czasem głuszec. Uderza jednak przede wszystkim mnogość drobnego ptactwa – sikory, kowalik, rudzik, zięba, pełzacz leśny, muchołówka mała, gil, drozd śpiewak, a w wyższych położeniach drozd obrożny, orzechówka i mysikrólik swoją obecnością absorbują bez przerwy obserwatora. Warto też zwrócić uwagę na zwierzęta bezkręgowe. Na niewielkich polankach, powstałych przez powalenie starych drzew, fruwają przeróżne ga­tunki leśnych motyli – górówki, rusałki, w słonecznym blasku wi­dzimy nieruchomo zawieszone w powietrzu muchówki z rodziny bzygowatych, nieliczne kwiaty odwiedzają pracowite pszczoły i trzmie­le. Jeżeli dokładnie obejrzymy rośliny runa, na wielu liściach – u na­sady lub na spodniej stronie – dojrzymy duże nieruchomo siedzące chrząszcze. Są to przeważnie przedstawiciele ryjkowców i stonko-watych. Z pierwszych żyją tu górskie gatunki – brunatno ubarwio­ny, pękaty Donus oxalidis, błyszczące, czarne nadrachy Otiorhynchus kollari i środkowo-wschodniokarpacki. O obsidianus oraz pokryty zielonymi łuskami naliściak Phyllobius calcaratus. U wejścia do rezerwatu, po prawej stronie drogi idąc od dołu, natkniemy się na omszałe bloki skalne. Stanowią one ulubione sie­dlisko ślimaków – poczwarówki alpejskiej, świdrzyka rozdętego i wielu innych. Zwróćmy jeszcze uwagę na ściółkę leśną. Wystarczy rozgrzebać nogą zeschłe, brązowe liście, żeby zobaczyć umykające chrząszcze, pająki i kosarze. Uważny i cierpliwy obserwator może również znaleźć kilkumilimetrowej wielkości stawonogi, nieco po­dobne do skorpionów, choć pozbawione kolca jadowego. Są to przedstawiciele zaleszczotków, należących do tej gromady pajęczaków, w której znajdują się także i skorpiony. Stawonogi te zamieszkują w lasach najchętniej ściółkę i mech.Rezerwat leśny „Barnowiec” powierzchnia 3,29 ha leży na bocznym ramieniu pasma Jaworzyny Krynickiej, odchodzącym w okolicy Pisanej Hali na północ od głównego grzbietu, na wyso­kości 910-1000 m n.p.m. Mimo niewielkich rozmiarów, rezerwat odznacza się bardzo urozmaiconą rzeźbą dzięki licznym rozpadli­nom i blokom skalnym rozrzuconym po jego powierzchni. Drzewo­stan składa się z okazów 100-150-letnich, wśród których pojedynczo trafiają się drzewa osiągające przypuszczalnie wiek 300 lat. W niż­szej, wschodniej części rezerwatu panuje buczyna karpacka, w wyż­szej, między licznymi rozpadlinami i wychodniami piaskowca, po­jawia się kwaśna buczyna, w której runie panuje trzcinnik leśny. Na blokach skalnych rosną porzeczka alpejska, wiciokrzew czarny i modrzyk górski.Rezerwat leśny „Łabowiec” powierzchnia 10,30 ha leży w górnej części Łabowskiego Potoku, na północny wschód od Ła­bowskiej Hali, na wysokości 840-960 m n.p.m. Należy do najbar­dziej interesujących rezerwatów Sądecczyzny, gdyż zachował praw­dziwie puszczański charakter, podkreślony licznymi wykrotami i spróchniałymi potężnymi kłodami. Wiek drzew waha się od 100 do 250 lat. Osobliwością tego uroczyska są potężne jodły przekracza­jące 300 cm obwodu. Jedynym zespołem leśnym rezerwatu jest pię­knie rozwinięta, żyzna buczyna karpacka. Licznie występują tu mo-kradełka śródleśne pokryte świerząbkiem orzęsionym i niecierpkiem pospolitym. Wzdłuż potoku rozrosły się bujnie ziołorośla przypoto-kowe. Bogato rozwinęła się tutaj także flora mchów ok. 100 gatunków. Rezerwat leśny „Uhryń” powierzchnia 10,72 ha położony jest w górnej części potoku Uhryń, na północnych stokach pasma Jaworzyny, poniżej szczytu Juchówka, na wysokości 740-865 m n.p.m. Panuje tu zespół buczyny karpackiej w wieku 100-250 lat.