Pojezierze Iławskie jest położone w zachodniej części Pojezierza Mazurskiego i graniczy z Pojezierzem Olsz­tyńskim, od północy z Pobrzeżem Warmińskim, w części zachodniej z doliną Wisły i od południa z Pojezierzem Chełmińskim, z urozmaiconą rzeźbą polodowcową. Z po-ludnio-zachodu ku północo-wschodowi, od Gardei po Mo­rąg, przebiega ciąg moren czołowych, przecinają go je­ziora rynnowe, jak: Jeziorak, Ruda Woda i Drwęckie, po­łożone prostopadle do ich kierunku. Z większych miast należy wymienić: Ostródę, Morąg oraz Iławę z węzłem kolejowym. Na Pojezierzu tym są piękne jeziora, malowniczo po­łożone wśród lasów, tworzące kilka szlaków turystyki wodnej, a dogodna sieć kolejowa ułatwia do nich dojazd. Głównym szlakiem turystyki jest Kanał Elbląski, biorący początek z Jeziora Drwęckiego. Na tym szlaku są poło­żone większe jeziora, jak: Ilińsk, Bartążek, Ruda Woda, Sambród i Druzno. Następnym szlakiem wodnym jest je­zioro Szeląg, Drwęckie i rzeka Drwęca aż do ujścia jej do Wisły. Jezioro Jeziorak jest największe w grupie je­zior zachodniomazurskich. Powierzchnia jego wynosi 3,400 ha, a wody wypełniają rynnę długości 24 km, urozmaiconych brzegach porośniętych lasami. Jezioro to tworzy szlak połączony przez jezioro Ewingi z Kana­łem Elbląskim. Również na uwagę zasługują odosobnione większe jeziora Dzierzgoń oraz w okolicy Morąga jezioro Narie, o pow. 1,235 ha z urozmaiconą linią brzegową licznymi malowniczymi wyspami. Dalej ku południowi jest położone jezioro Marąg i Isąg. Oba te jeziora są po­łączone strugami z rzeką Pasłęka, na której utworzono rezerwaty bobrowe. Pojezierze Iławskie jest krainą rolniczą, jednak lesi­stość jego jest stosunkowo duża; wynosi około 23%. Za­chowały się tu jeszcze większe obszary zwartych lasów w okolicy Jezior Brodnickich, Ostródy, Iławy, Susza i Dzierzgonia. We wschodniej części Pojezierza przebie­ga granica zachodniego zasięgu świerka rasy północnej borealnej. Dalej iku Wiśle występuje on już poza swym zasięgiem i tylko na stanowiskach odosobnionych. Buk występuje tu w pobliżu swego wschodniego zasięgu i tworzy czyste drzewostany bukowe. Ponadto te dwa gatunki wchodzą w skład drzewostanów mieszanych z udziałem sosny, dębu szypułkowego i bezszypułkowe-go, lipy drobnolistnej, graba, klonu zwyczajnego i jawora. Występują tu również bory sosnowe, szczególnie w okolicy Ostródy. Sosna odznacza się szczególnie dob­rymi właściwościami technicznymi. Cis i brzęk są spoty­kane sporadycznie i tylko jako pomniki przyrody. Jezio­ra położone pośród lasów są dobrymi biotopami z licz­nymi stanowiskami wielu gatunków ptactwa. Na Pojezierzu Iławskim zachowały się jeszcze frag­menty pierwotnej przyrody, dla których utworzono re­zerwaty: Rezerwat leśny „Niedźwiedzie Wiel­kie” o pow. 34,02 ha, Leśnictwo Małdyty, Nadleśnictwo Dobrocin, gromada Małdyty, powiat morąski, wojewódz­two olsztyńskie. Został on utworzony dla zachowania naturalnych drze­wostanów bukowych z domieszką graba, dębu bezszypuł-kowego i lipy drobnolistnej, występujących na granicy zasięgu buka w terenie bardzo urozmaiconym pod wzglę­dem ekologicznym. Drzewostany bukowe w wieku 120 lat powstały drogą ewohicji naturalnej – buk jako gatu­nek cieniolubny opanował gatunki drzew światłolub-nych. Jaskrawym tego przykładem jest drzewostan bu­kowy w południowej części rezerwatu, gdzie zarysowuje się zespół grabowo-dębowy. W piętrze krzewów spotyka się w rezerwacie: leszczynę, kruszynę, wawrzynek wil-czełyko, wiciokrzew suchodrzew, jarząb pospolity, po­rzeczkę czarną. Z roślin zielonych wykazano tu ponad 100 gatunków. Są to, np. prosownica rozpierzchła, kopyt-nik pospolity, czosnek niedźwiedzi, przylaszczka pospoli­ta, czworolist pospolity, czartawa pospolita, marzanka wonna, lilia złotogłów, zerwa kłosowa, podkolan biały, żankiel zwyczajny. Stosunkowo bogata jest również flo­ra epifityczna buczyn. W rezerwacie występuje ponad 20 gatunków mchów. Flora porostów jest liczna. Reprezen­tuje ją ponad 50 gatunków porostów skorupiastych. Na uwagę zasługuje stanowisko rzadko spotykanego porostu Lobaria pulmonaiia, rosnącego w rezerwacie na zwalo­nym pniu graba oraz Rhizocarpon geographicum – na jednym z głazów narzutowych. Rezerwat leśny „Klonowo” o pow. 31,92 ha, Leśnictwo Klonowo, Nadleśnictwo Lidzbark, groma­da Lidzbark, powiat działdowski, województwo olsztyń­skie. Rezerwat utworzono dla zachowania fragmentu lasu mieszanego na Pojezierzu Iławskim. Przedmiotem ochro­ny jest drzewostan sosnowy z domieszką dębu szypułko­wego w wieku 160 lat. Przeciętna średnica sosen na wy­sokości piersi pierśnica wynosi 52 cm, zaś przeciętna wysokość 32 m. W podszyciu występuje grab, jawoT, lipa drobnolistna, brzoza brodawkowata, klon zwyczajny, ja­rzębina i leszczyna. Ze względu na konfigurację terenu daje się tu zauważyć zróżnicowanie w składzie gatunko­wym poszczególnych fragmentów lasu oraz zróżnicowa­nie siedliskowe. Dwa te czynniki miały wpływ na wy­tworzenie się roślinności dna lasu. W miejscach, w któ­rych dostęp światła do dna lasu jest większy, a w skła­dzie drzewostanu dominuje sosna, runo jest silniej wy­kształcone i przeważają w nim gatunki borowe. Na ob­szarach o silniej rozwiniętej warstwie podszycia oraz tam, gdzie w dolnym piętrze występujący grab nie do­puszcza światła, skład gatunkowy roślinności jest uboż­szy. Wyróżniono na obszarze rezerwatu dwa zespoły roś­linne: bór mieszany oraz las świeży. W zespołach tych występuje dość znaczna liczba roślin zielonych, docho­dząca do 90 gatunków. Spośród roślin podlegających ochronie spotyka się tu: wawrzynek wilczełyko, bluszcz pospolity, pełnik europejski, lilia złotogłów.Rezerwat leśny „Sosna Taborska” o pow. 76,85 ha, Leśnictwo Tolimirka, Nadleśnictwo Tabórz, gromada Łukta, powiat ostródzki, województwo ol­sztyńskie. Rezerwat utworzono dla zachowania ekotypu sosny taborskiej oraz dla celów leśnego doświadczalnictwa nau­kowego i praktycznego. Obszar rezerwatu jest porośnię­ty drzewostanem sosnowym z domieszką buka, dębu szypułkowego, graba, lipy drobnolistnej i brzozy brodawkowatej w wieku około 200-230 lat. Pierśnica najstar­szych sosen dochodzi do 1 m, a wysokość drzewa do 30-40 m. W podszyciu występuje leszczyna, jarząb pos­polity i wawrzynek wilczełyko. Rezerwat ten zawdzięcza swą sławę w kołach leśnych zasobności wysokowartościowego sosnowego drewna użytkowego, jednego z naj­lepszych na terenie Europy środkowej i wschodniej. W starych kronikach czytamy, że już Napolen I zainte­resował się wysoką jakością tego drewna sosnowego. Miał on zlecić wysłanie nasion sosny taborskiej do Fran­cji. W kilkadziesiąt lat później wielkie zainteresowanie wzbudziła jakość drewna sosny taborskiej na Paryskiej Wystawie Światowej bois de Tabre. W runie spotyka się między innymi następujące gatunki roślin: szczawik zajęczy, przylaszczka pospolita, gwiazdnica wielkokwia­towa, turzyca palczasta, konwalijka dwulistna, salatnik leśny, kosmatka owłosiona, zawilec gajowy, zachyłka trójkątna, gajowiec żółty, trzcinnik leśny, orlica pospoli­ta, wietlica samicza, borówka czarna, siódmaczek leśny, perłówka zwisła, groszek wiosenny, poziomka pospolita, konwalia majowa, z mchów